Piękno
Charakterystyka piękna
Piękno to przypisanie własności lub cechy zwierzęciu, idei, przedmiotowi, osobie lub miejscu, które zapewnia percepcyjne doświadczenie przyjemności lub satysfakcji. Piękno jest studiowane jako część estetyki, kultury, psychologii społecznej, filozofii i socjologii. „Idealne piękno” jest bytem, który jest podziwiany lub posiada cechy szeroko przypisywane pięknu w określonej kulturze, dla doskonałości. Brzydota jest przeciwieństwem piękna. Doświadczenie „piękna” często wiąże się z interpretacją jakiegoś bytu jako będącego w równowadze i harmonii z naturą, co może prowadzić do uczucia atrakcyjności i dobrego samopoczucia emocjonalnego. Ponieważ może to być doświadczenie subiektywne, często mówi się, że „piękno jest w oku patrzącego”.
Klasycznym greckim rzeczownikiem, który najlepiej przekłada się na angielskie słowa „beauty” lub „beautiful”, był κάλλος, kallos, a przymiotnikiem był καλός, . Kalos może jednak i jest również tłumaczony jako „dobra” lub „dobrej jakości”, a zatem ma szersze znaczenie niż zwykłe piękno fizyczne czyli uroda lub te materialne. Podobnie, kallos był używany też inaczej niż angielskie słowo piękno, ponieważ stosował się przede wszystkim do ludzi i ma erotyczną konotację.
Piękno a filozofia
Najwcześniejszą zachodnią teorię piękna można znaleźć w pracach wczesnych filozofów greckich z okresu przedsokratejskiego, takich jak Pitagoras. Szkoła pitagorejska dostrzegła silny związek między matematyką a pięknem. W szczególności zauważyli, że obiekty proporcjonalne, według,,złotej proporcji” wydawały się bardziej atrakcyjne. Starożytna architektura grecka opiera się właśnie na tym ujęciu symetrii i proporcji. Platon uważał piękno za ideę (formę) ponad wszystkie inne idee. Arystoteles widział związek między pięknem a cnotą, twierdząc, że „Cnota ma na celu piękność”.
Kanony piękna na przestrzeni wieków
Klasyczna filozofia i rzeźby mężczyzn i kobiet wyprodukowane zgodnie z zasadami greckich filozofów idealnego piękna ludzkiego zostały ponownie odkryte w renesansowej Europie, co doprowadziło do ponownego przyjęcia tego, co stało się znane jako „klasyczny ideał”. Jeśli chodzi o kobiece piękno, kobieta, której wygląd jest zgodny z tymi zasadami, nadal nazywana jest „klasycznym pięknem” lub mówi się, że posiada „klasyczne piękno”, podczas gdy fundamenty ustanowione przez greckich i rzymskich artystów sztuki, dostarczyły również standard w którym ważna jest również męska uroda , jak widać na przykład w Winged Victory of Samothrace. W epoce gotyku, klasyczny kanon piękna został odrzucony jako grzeszny. Później myśliciele renesansu i humaniści odrzucili ten pogląd i uznawali piękno za produkt racjonalnego porządku i harmonijnych proporcji. Renesansowi artyści i architekci (tacy jak Giorgio Vasari w „Żywotach artystów”) krytykowali okres gotyku jako irracjonalny i barbarzyński. Ten punkt widzenia sztuki gotyckiej trwał do romantyzmu w XIX wieku.
Najnowsze komentarze